Αγαπημένοι μου φίλοι,
Και μετά τη χτεσινή συναυλία, ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω
τους λόγους για τους οποίους οι U2 είναι γρόθοι και ο Bono
μαλάκας.
Τουτεστιν, ποτέ δεν άκουγα (όσο κι αν πίεζα
τον εαυτό μου να μην κλείσει το cd player), ποτέ δε μ' άρεσαν, αλλά
τώρα που το είδα και με τα μάτια μου, μπορώ μετά λόγου γνώσεως
να σας καταθέσω το γιατί οι τύποι δεν παλεύονται...
1. Από μουσικής απόψεως:
Χωρίς πλήκτρα, με ΕΝΑ μονο μπάσο καταφέρνουν να κάνουν
ΤΟΣΗ ΦΑΣΑΡΙΑ, με αποτέλεσμα να ακούς το (αδιάφορο) background,
να μην ξεκαθαρίζεις την (όποια) φωνή και κυρίως,
να προετοιμάζεσαι με εκνευρισμό για το σημείο όπου
θα μπει η κιθάρα και θα γίνει της τρελής, καθόσον
συντελει καταλυτικά στον τελικό βόμβο, τον οποίο αποκαλούν "τραγούδι".
Δεν είναι υποχρεωτικό να είσαι οι Αerosmith (κιθαρούλα - αγκαλίτσα). Ούτε οι Emerson Lake and Palmer
(δεν προλαβαίνω να καταλάβω τί ακούω).
Αλλά όχι κι έτσι ρε φίλε... Όλα βουητό και από πάνω η γυαλαμπούκα...
Μπροστα τους οι ICED EARTH είναι ποίημα.
Οι στίχοι: γύρνα πίσω, θα πεθάνω, έχω αρχίσει και τα χάνω,
εσύ δεν ήσουν άνθρωπος, ήσουν χιονάνθρωπος, τί ωραία
που είναι η αγάπη μου, γύρισα κάμπους και βουνα και τί φοβερό,
ΑΚΟΜΑ δε βρήκα αυτό που ψάχνω. Γιατί σου κρύβεται βρε μαλάκα,
γι' αυτό δεν το βρήκες. Κι εκεί σταματάω.
Η φωνή: Λόγω τιμής, σαν τη Βανδή τραγουδάει. Φωνάζει, ρε φίλε...
Άμα πιάσει καθένας ένα μικρόφωνο και του πούνε πώς
να φωνάξει εφόσον δε μπορεί να τραγουδήσει μελωδικά,
ε ναι λοιπόν, θα γίνει τραγουδιστής, θα βγάλει και δίσκο.
Το στήσιμο: το σκηνικό ήταν πράγματι εντυπωσιακό,
μια κακτοειδής αράχνη ή ένας αραχνοειδής κάκτος (δεν κατέληξα συγκεκριμένα).
Στην κορυφή είχε ένα παλούκι, το οποίο ήθελες να μπει στον κώλο
αυτουνού που αποφάσισε πρώτος να τους βγάλει δίσκο,
και το οποίο φώτιζε τον ουρανό του ΟΑΚΑ, όταν δεν πιρπίριζε
στα διάφορα τραγούδια που θεώρησαν οι ίδιοι ότι είναι τύπου
ντίσκο (άλλο πάλι και τούτο). Ήταν φαντασμαγορικό. Από κοντά όμως.
Και έχω δει και τους REM, με δυο οθονίτσες, να εχουν μακράν
καλύτερους φωτισμούς.
2. Τα κοινωνικά μηνύματα του Bono.
Νομίζει ότι είναι: η μετεμψύχωση των
Εμιλιάνο Ζαπάτα, Σιμόν Μπολιβάρ, Τσε Γκεβάρα, Άρη Βελουχιώτη,
Μητέρας Τερέζας, Ζαν Πωλ Σαρτρ
και το υπαρκτό αντίβαρο των Βασίλη Παπακωνσταντίνου,
Μπαράκ Ομπάμα, Mike Stipe (χα, θα 'θελε), Νόαμ Τσόμσκυ.
Δεν υπήρξε πικραμμένος λαός, που να μην προβλήθηκε στο
βίντεο γουόλ και για τον οποίο να μην προτραπήκαμε να: τραγουδήσουμε/
στείλουμε μήνυμα συμπαράστασης/κλάψουμε για το κακό τους χάλι/
σιχτιρίσουμε τους "κακούς λαούς" που τον παιδεύουν.
Όταν δε είπε για εκείνη την ηγέτιδα της Βιρμανίας, έσκασαν μύτη και τα παιδάκια
με τα φαναράκια της Διεθνούς Αμνηστίας και όλοι χειροκροτούσαν
σαν παλαβοί και με στραβοκοίταζαν που εγώ στραβοκοίταζα μια το
Νταλαρομπόνο, μια την οθόνη, μια τα φαναράκια...
Έβγαλε στο βίντεο γουόλ ΚΑΙ εκείνο τον πρώην κολλητό του
Ομπάμα, τον επίσκοπο Πως-τον-λένε, να μας λέει τί υπέροχοι
άνθρωποι που ειμαστε ΕΜΕΙΣ (δηλαδή ο Νταλαρομπόνος),
που διαδηλώνουμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Στο σημείο αυτό, αν ο Γκεβάρα ζούσε, θα κατάπινε
έναν κουβά ηρεμιστικά και θα τελείωνε την καριέρα του ως πανελίστας
της Αννίτας Πάνια...
120 φορές ευχαρίστησε τους ανθρωπους που στέλνουν στην Αφρική
φάρμακα για το AIDS. Ας του πει κάποιος ότι η Ελλάδα δεν έχει
τέτοιες ευαισθησίες. Κι αν εχει, δεν έχει λεφτα.
3. Η συνολική παρουσία του.
Νομίζει ότι είναι ο Βασίλη - ζούμε - για να σ' ακούμε.
Ειλικρινά, νομίζει ότι έχει δημιουργήσει τους νέους Pink Floyd.
Oύτε γι' αστείο. Η φλωριά ξεχειλίζει. Ευτυχώς που ο Gallagher
μας άφησε νωρίς και δεν έζησε να δει το ξεφτιλίκι των
συμπατριωτών του.
4. Η συμπαράσταση στους Έλληνες.
"I know things have been tough around here".
Τί μου λές, για πες κι άλλα, θέλω να ξέρω τί λένε στα εξωτερικά
για τον Πάγκαλο.
Μας έδωσε και συμβουλές το παλικάρι, να ξέρουμε πώς να είμαστε,
μέχρι να περάσει η θύελλα του ΔΝΤ.
Να σαι καλά ρε κουμπάρε, αλλά δώσε και κάτι από την ΑΜΥΘΗΤΗ
περιουσία σου. Όχι για το δικό μας λαό, που είναι by default άχρηστος.
Για τη Βιρμανία, ρε γαμώτο.
Επίσης, είχε άποψη για όλα. Μόνο για τον ανασχηματισμό δεν εξέφρασε γνώμη,
Προφανώς δεν πρόλαβε να διαβάσει όλα τα βιογραφικά της κυβέρνησης.
Μας παρουσίασε τη μπαντα με παρομοιώσεις από την αρχαία Ελλάδα.
Ο ντράμερ μας είναι ο "Οδυσσέας μας". Μπα, του τα φοράει κι αυτουνού
η δικιά του. Έχει και αργαλειό μηπως?
Ο κιθαρίστας ήταν ο Δίας. Τον κεραυνό τον άφησε στο King George.
Ευτυχώς, γιατί το ΟΑΚΑ αρπάζει εύκολα.
Ο μπασίστας δεν έκανα καν τον κόπο να ακούσω, γιατί θα συγχιζόμουνα κι άλλο.
Αλλά, ο ίδιος ο Νταλαρομπόνος μας, ποιός λέτε να ήταν, εεεε?
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ! Ε ναι λοιπόν.
Είπε "Alexander the Great, the Fucking Greek".
Ιn your face, Σκοπιανοί...
Όχι, δεν έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Ούτε ο Αλέξανδρος είχε.
Μόνο ότι είναι ΠΑΟΚτζής δε μας είπε.
Παραλλήλισε και τους Έλληνες με τους Ιρλανδούς.
Είπε ότι είμαστε το ίδιο φτωχοί μονίμως. Λάθος. Μεγάλο λάθος.
Οι Ιρλανδοί μαζευτήκανε. Έχουνε 5% ανάπτυξη. Εμάς παραμύθιαζε. Και του δώσαμε
και 65 ευρώ το κεφάλι. Τουλάχιστον.
Α, είπε ότι αρέσει και στους δύο λαούς το τυρί.
Και στους Γάλλους αρέσει, δεν περιμέναμε να έρθει η Εντίθ Πιάφ
να μας το επιβεβαιώσει.
5. Τελικά συμπεράσματα:
Ο Νταλάρας (ο εγχώριος) είναι γαμώ τα παιδιά. Δεν ξαναλέω
κακή κουβέντα. Ο άλλος δεν παλεύεται.
Να ξεκινάς τη συναυλία σου με το It's a Beautiful Day είναι τουλάχιστον:
προβλέψιμο, άκυρο με τις επικρατούσες συνθήκες και κυρίως ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΟ.
Τί λές, είναι ωραία η μέρα, γιατί κελαηδάει ο Μπόνος μας?
Ρωτούσε συνέχεια "What time is it in the world".
Ας του έλεγε κάποιος "παρά τέταρτο", διότι μας αποτελείωσε, απαντώντας
μόνος του, μιάμιση ώρα μετά "Show time". Σιγά ρε Madonna. Κόψε κάτι.
REM και RED HOT, για να μην επεκταθώ και σε Robbie Williams (εννοείται
ότι δεν τολμώ να πιάσω πιο πάνω ορόφους) είναι κλάσεις
ανώτεροι. Επουδενί όμως να βάλω στο στόμα μου άλλους, για σύγκριση.
Τους λάτρεψε η γενιά που λάτρεψε τους Σκόρπιονς. Κοινώς, ξεπατίκωσαν
10 μπαλάντες, το έριξαν και στον ακτιβισμό και να το πως είχαν πέραση.
Όταν δε τελειώσανε με τις παπαρομπαλάντες, το γύρισαν στο Trip hop.
Εκεί προσευχήθηκα να γίνει η οθόνη ρουφήχτρα και το σκηνικό διαστημόπλοιο
και να πάνε να εξερευνήσουν άλλους κόσμους, πολύ μακρινούς.
Ο Μαζωνάκης με αυτά τα σκηνικά θα έκανε παπάδες.
